کد مطلب:234798
شنبه 1 فروردين 1394
آمار بازدید:219
سجده ی شکر
ابن فضال از امام رضا علیه السلام نقل می كند كه آن حضرت فرمودند: «سجده بعد از نماز واجب، سپاسگزاری از خداوند است كه بنده اش را به انجام فریضه موفق ساخته است و كمترین جمله ای كه در سجده شكر گفته می شود آن است كه بگویند: «شكرا لله، شكرا لله، شكرا لله».
راوی گوید: عرض كردم معنای «شكرا لله» چیست؟ فرمود: شكرگزار در سجده خود می گوید:
این سجده سپاس از خداوند می باشد كه مرا به خواندن نماز واجب و عبادت خود موفق گردانید، شكر موجب زیادی نعمت می گردد، و اگر نمازگزار در نماز تقصیری بكند و با خواندن نافله هم آن تقصیر برطرف نگردد، با سجده ی شكر آن تقصیر رفع می شود». [1] .
سلیمان بن حفض مروزی نیز گوید: «امام رضا علیه السلام برای من نوشتند كه در سجده ی شكر صد بار شكرا، شكرا، شكرا بگویید و اگر
[ صفحه 187]
خواستید بگویید: عفوا، عفوا». [2] .
از مهمات بعد از تعقیب نماز، سجده ی شكر است. شكر از این كه خداوند توفیق داده كه شخص نماز بخواند و سر بر آستان ربوبی آن حضرت بگذارد. سپاس از اینكه حضرت باری تعالی او را قبول كرده و عبادتش را پذیرفته است.
امام معصوم علیه السلام فرموده است: «سزاوار است نمازگزار بعد از ادای نماز واجب، به سجده ی شكر رود و خدا را بر این كه منت گذاشته و بر ادای نماز واجب موفقش كرده، شكر نماید». [3] .
هم چنین نمازگزار باید از همه ی نعمت ها و الطاف الهی یاد كند و از آنها به درگاه خداوندی اش سپاس گوید و تشكر نماید.
گرچه شكر نعمت ها از توان و طاقت بشر بیرون است ولی انسان باید به هر قدر كه می تواند سپاس گزار احسان، نعمت و نیكی پروردگار باشد. یكی از شكل های شكر، سجده و پیشانی بر خاك نهادن در برابر خداوند است.
روزی عایشه به حضرت رسول گفت: با رسول الله! چرا خود را به زحمت می اندازید و این قدر عبادت و سجده می كنید، در حالی كه خدا گناهان گذشته و آینده شما را بخشیده است؟
[ صفحه 188]
حضرت فرمود: آیا بنده ی شكرگزاری نباشم؟
حضرت امام رضا علیه السلام نیز در یك سخن منظومی فرموده اند:
«و اقنع بما اعطاك من فضله
و اشكر لمولاك علی نعمته
به آنچه خداوند از فضلش به تو بخشیده است، قانع باش و برای مولایت به پاس نعمت های او، سپاس گزاری كن». [4] .
[ صفحه 190]
[1] عيون الاخبار الرضا، ج 1، ص 530.
[2] ادعيه و زيارت حضرت رضا عليه السلام، ص 85.
[3] المحجة البيضاء، ج 1، ص 348.
[4] حضرت رضا عليه السلام، (فضل الله كمپاني)، ص 246.